Cinema Sticado emite un filme en directo con elaborados decorados e
figuras de cartón
|
"Cinema no vivo, sen audio ou vídeo pregravado". Iso é o que prometen os galegos Xosel Díez e Helena Varela con Cinema Sticado e iso é o que poñen enriba da mesa en "Strpts//Episodio 1: Mirlo & Rula". Non é a primeira vez que propostas similares visitan o OTNI. A formulación da peza lévanos inevitablemente a rescatar dos nosos maxíns a Macarena recuerda Sheperd. Porén, neste caso a aposta polo mundo audiovisual é moito máis pura, sen apenas concesións para a pericia interpretativa máis aló duns cantos diálogos escolleitos e algúns movementos perfectamente coreografiados. E o enfoque afástase tamén moito da lixeireza e da tensión narrativa de Macarena, de tal xeito que dende o comezo borramos inmediatamente os vestixios da proposta anterior para afrontar unha peza moi distinta. No apartado técnico, este striptease é impecable e abraiante, elaborado a través de diminutas filigranas de cartón, pequenas luces, decorados que, grazas a un estudo case milimétrico dos movementos e ao dominio da cámara en man, son quen de levarnos nunha viaxe con paradas, non só literais grazas a un tren persistente, senón tamén figuradas nunha historia que atravesa unha estación, unha manifestación anti sistema, unha idílica piscina ou un club de alterne fantasticamente recreado. Imaxinación e pericia resolven os obstáculos e os retos que xorden do traballo con figuras tan pequenas e a necesidade de recrear varios escenarios a través dun único plano secuencia. A coidada estética tamén resulta moi estimulante, con cores e luces que gardan reminiscencias pop art pero que tamén crean unha atmosfera abafante e sinistra, cun xiro final do figurativo ao conceptual que alixeira a peza e que a achega a un universo máis poético e surrealista. Nada que dicir, por tanto, da aposta visual e das técnicas empregadas, con momentos moi logrados como ese baño na piscina ou ese psicodélico pole dance. Porén, si hai un aspecto técnico que constitúe un importante obstáculo para este striptease, e é o son. Sen entrar a discutir a calidade dos efectos, si podemos dicir que, mentres que algúns están moi conseguidos -como ese harmónico que actúa como bucina do tren- en moitos dos casos as secuencias, repetidas ata o infinito, resultan cargantes, pouco acaídas e sen contribuír en absoluto a meternos neste universo humano-avícola. Intuímos que, ao igual que o resto dos elementos que compoñen a proposta, estes efectos están contaxiados dun afán experimental, pero predispoñen ao espectador máis en contra que a favor do relato, sobre todo porque non dan un momento de respiro e, en lugar de crear atmosfera, axudan a desfacer o que con tanto traballo compoñen outras facianas do espectáculo. Por último, deixando a un lado a técnica, a maior eiva deste striptease, o que fai que non chegue, é a tensión dramática, xa que as propostas teatrais, mesmo as do OTNI, non se constrúen unicamente a base de técnica. O que determina que o espectador quede pegado ao asento mantendo o interese, son as historias. E aí é onde encontramos que a proposta non cobre as expectativas. Lentitude, xiros previsibles, falta de ritmo, excesivo detemento para describir unhas escenas, mentres que por outras que poden ser máis transcendentes para o desenvolvemento da trama pasamos case que no bico dos pés. En lugar de atopar unha técnica ao servizo da historia, descubrimos que é a historia a que está ao servizo da técnica. En todo caso, hai que felicitar a Cinema Sticado pola súa ousadía e por tratar de crear un universo propio a través dunha aposta multidisplinar, aínda que quizais, en definitiva, teña máis valor artístico ca teatral.
Comentarios
Publicar un comentario