Saltar ao contido principal

"Los esclavos de mis esclavos" - Teatro Meridional

"Los esclavos de mis esclavos" tivo no FIOT a súa primeira representación

Afganistán. Un país que ten mudado nun símbolo. Unha verba que significa moito máis que un país. Un desastre político que aparece de cando en cando nas noticias, coma un ruído xordo, coma unha molestia, como un máis dos conflitos esquecidos que proliferan no noso planeta pero que preferimos agochar para vivir con tranquilidade na nosa cómoda e compracente ignorancia. Pero chegan Julio Salvatierra e Producciones Meridional e rescatan para nós todas as complexidades, todos os matices e todas as miserias que acontecen nun lugar que de repente está á volta da esquina. "Los esclavos de mis esclavos" -que ofreceu no FIOT a súa primeira función- sitúanos rapida e abruptamente nas montañas afganas, con economía de recursos empregados con potencia e sabedoría porque non fai falla perdelos en afondar no contexto, senón indo ao gran, ao quid da cuestión. E ese quid é a realidade que se agocha detrás dos secuestros que non ocupan máis de dúas liñas nas noticias e que só estremecen lixeiramente as nosas consciencias cando rematan en morte. A proposta está chea de sutilezas. Coma ese comezo, no que unimos cantos árabes e cantes jondos, lembrando que o flamenco contén elementos do folclore morisco, árabe e andaluz e tamén reminiscencias xitanas de Pakistán, Palestina ou Exipto. Porque en realidade temos moitas cousas en común. Ou coma esa escenografía pouco intrusiva que emprega unha fermosa e acaída iluminación, de novo sometendo a ambientación ao servizo dun texto brillante que vai derrubando tópicos a golpe de pluma. Porque Afganistán non é unicamente un país de catetos que se auto inmolan en nome dun Alá vingativo. Porque non todas as mulleres están oprimidas desexando escapar, e as que si o están se cadra son tan numerosas como as de Occidente, xa que o machismo quizais é alí máis notorio, pero non por iso menos prexudicial que o que se exerce a carón das nosas casas. Porque os talibáns non fan uso da violencia só por fanatismo. E porque o problema non son as armas, senón as inxustizas. Cada frase e cada diálogo reflicte unha faciana do prisma, dándolle a volta ás ideas preconcibidas para descubrir que todos somos esclavos "de los esclavos de la ignorancia" ou que "por mucho poder que tengamos, siempre hay alguien que decide por nosotros". Esta fantástica proposta teatral ofrece lecturas a nivel político, a nivel existencial e a nivel humano, no apartado da mensaxe; pero tamén ofrece emoción no apartado sentimental, sen caer no maniqueísmo para conseguilo, nin na bágoa fácil. Descubrimos a angustia do encerro, da desinformación, da opresión. Pero tamén a agonía cando intúes que todo aquilo que crías e polo que estabas loitando pode que non sexa verdade. Ou polo menos, non "a verdade". Porque todos vivimos no mesmo crisol de culturas e relixións, no que forzosamente teremos que aprender a convivir se queremos progresar. Pero mentres tanto, e como sempre sucede na vida, os máis débiles son quen pagan o prezo, aínda que teñan a valentía de tentar loitar contra o seu destino ata o final. Ademais de todas as lecturas que abrangue o texto, "Los esclavos de mis esclavos" tamén ten un notable na interpretación, que seguro que irá mellorando coa rodaxe a partir da estrea e incrementando o ritmo. Así, ás veces a necesidade do libreto de transmitir tanta información fai que algúns diálogos semellen menos cribles, correndo o risco de que os actores e actrices pasen de seres humanos a arquetipos. Pero todos son quen de estar á altura da complexidade da obra, cunha mención especial para Inés Sánchez, que amosa como unha muller pode comunicar cada faísca dos seus sentimentos mesmo sepultada tralo pano dun burka e loitando "por liberar mi tierra, que es mi sueño". Sentidos parabéns a Meridional por crear unha excelente obra de teatro. Teatro con maiúsculas.

Comentarios

Publicacións populares deste blog

"Búho" - Titzina teatro

 "Somos memoria"   Foto: Vanesa Rábade Desde que encontrei por primeira vez a  Titzina Teatro  con  Folie a deux - Sueños de psiquiátrico  anotei o nome desta compañía no meu maxín. E sempre que podo volvo a encontrarme con eles. Porque Diego Lorga e Pako Merino pagan a pena. A súa particular maneira de somerxerse na mente humana a miúdo toca, con precisión cirúrxica, as teclas necesarias para que os acompañes nas súas viaxes. Traxectos que non sempre son fáciles ou cómodos, pero, como din os anglosaxóns: "no pain, no gain", sen esforzo non hai recompensa. En Titzina son intensos. Nas súas pezas atopamos temas como o destino, a morte, a loucura, ou, coma neste caso, a memoria. Ou, máis concretamente, a falta dela. E, por se a alguén lle queda algunha dúbida despois de ver  Búho , nada do que observamos enriba do escenario é casual. Todo está milimetricamente estudado, documentado e mesmo vivido. Espeleólogos, antropólogos forenses coma o protagonista, Mossos d&#

"El testamento de María" - Blanca Portillo

O berro mudo chegou á alma do público Aínda que "El testamento de María" é unha coprodución do Centro Dramático Nacional, o Festival Grec e Avance P.T., semella de xusto recoñecemento titular este comentario como "el testamento de Blanca Portillo". Porque aínda que toda a peza, en todos os seus aspectos, está coidada ao máximo, a xenialidade da Portillo, o seu estado de graza, fai que todo brille dunha forma que, probablemente, con outra actriz menos inspirada destacaría algo menos. Todo nesta revisión seglar e algo pagá sobre a vida de María de Nazaret, moi afastada da "Virxe María", está engraxado á perfección. Excepcional o atrezzo e a escenografía, complicada e sinxela a un tempo, axeitada e fermosa. Espectacular o vestiario de Mercé Paloma, que se transforma diante dos nosos ollos en traxe de festa ou sobrio loito a través de sinxelos movementos. Marabillosa a iluminación e os efectos de son, sempre ao servizo da peza e do lucimento da protagonis

"Édipo" - Companhia do Chapitô

Os actores transfórmanse en múltiples personaxes A traxicomedia é un xénero difícil. Resulta complicado camiñar sobre a lene liña que separa o riso e o pranto. Entre o absurdo e a desesperación máis absoluta, ás veces derivada dese mesmo absurdo. E a tarefa, tal que traballo hercúleo, semella aínda máis complexa cando nos enfrontamos a   Sófocles   e o seu "Édipo". A historia do bebé bautizado polos seus "pés inchados", aquel que non puido sobrepoñerse ao destino que escribiu ese oráculo mítico: matar ao teu pai e casar coa túa propia nai. Un sino que acaba cumpríndose porque non colle en cabeza humana que unha crudelísima sibila sexa quen de vaticinar e facer cumprir barbaridade tal. Como pode a  Companhia do Chapitô  espertar as gargalladas con ese punto de partida? Como pode facelo completamente núa diante do escenario? Sen nada. Sen vestiario acaído, sen maquillaxe. Sen cadeiras: "no hay sillas en el palacio". Pois a base