Un momento da performance no Pazo |
Imaxe orixinal (esq.) e recreación de Macarena |
Macarena Recuerda Sheperd ten
amosado xa no FIOT o seu interese por derrubar as barreiras. Por ofrecer unha
visión distinta do fenómeno teatral, máis próximo á performance que á
representación propiamente dita. Cunha mestura entre "falso documental"
e teatro que resulta orixinal e xenuina, pero que, quizabes, debería ampliar as
súas fronteiras. Na súa primeira visita ao festival, deixou unha grande pegada
pola súa frescura e naïveté perfectamente estudada noutra performance: "That's the story of my life". Na súa segunda visita, como Lidia González, explotando máis estritamente a súa faciana de actriz, deixou tamén moi bo sabor de boca con "Fingir". E con este "Greenwih Art Show", de novo como Macarena, a súa frescura como contadora de historias está intacta, mais a novidade das formas perdeu parte da súa forza.
Desta volta, resulta máis interesante a narración real e documentada da fotografía
realizada por Alfred Einsenstaedt nese Greenwich Village arredor da Washington Square neoiorquina que as ensoñacións
de Macarena Recuerda sobre esa historia de amor que ela recrea no seu
maxín. A peza parte dunha imaxe realizada por este célebre artista, que nos din que é coñecido como "pai da fotografía sincera" pero que nun escándalo totalmente real no seu tempo, foi acusado de "trucar", realizando posados moi estudados en lugar de captar o fugaz dos instantes coa súa cámara, algo que o convertería nun impostor. Con este pretexto, a proposta reflexiona sobre a realidade e a ficción; sobre o vivido e o recreado; sobre se a realidade é máis sincera que a ficción ou se a ficción recreada pode chegar a resultar máis vívida que a propia realidade; sobre os límites do que é licito para facer arte, ou incluso para "facer realidade". E no proceso, Macarena Recuerda tamén vai mesturando a realidade coa ficción, substituíndo ela mesma á protagonista da fotografía, inventando e manipulando os elementos da historia real ata que o espectador perde a perspectiva sobre o que lle ocorreu a Alfred Einsenstaedt e o que é unha creación orixinal, aínda que a trinidade Lidia/Macarena/Muller Retratada insiste en aclarar de viva voz que partes son fantasiosas, en concreto, esa romántica e etérea historia de amor que seguramente nunca aconteceu. Na forma, a peza resulta impecable, cun recoñecido manexo da stop motion, do xénero audiovisual e da fotografía. E no fondo, ten un xeito moi interesante de plasmar toda a historia, que deixa ao espectador cun constante semi sorriso nos beizos, cunha tenra ollada sobre todo aquilo que nos queren contar, con esa sinxeleza ausente de artificio que en realidade está moi ensaiada. E con esa precisión no manexo na técnica que hai que valorar. Introducindo incluso un divertido e, de novo, tenro baile que, en realidade, podería ter sido un perfecto peche para a peza. Tamén resulta refrescante esa rebeldía que se plasma nesa "Wonder Woman" que aparece nos comezos e que xorde imparable nesa psicodelia final que termina por romper a atmosfera inicial, case clínica, para pasar a un frikismo irónico que provoca hilaridade. Ao final, obtemos unha peza moi ben acabada, concibida e executada que resulta fermosa e falsamente sinxela, pero que, non obstante, perdeu parte do efecto sorpresa de "That's the story of my life", e tamén do compoñente emotivo, máis lene e inalcanzable nesta ocasión. Aínda así, espero que o FIOT sexa quen de gozar de novo co particular universo "Macarena".
Comentarios
Publicar un comentario