Saltar ao contido principal

Publicacións

Premio do Público

 "Silencio, por favor" Antes de que o  FIOT  anuncie o Premio do Público desta 31 edición do festival, vou ensinar o que sería o premio particular de Rebeca, que non ten valor ningún. Non só porque é unha opinión particularísima dunha persoa calquera, senón tamén porque só dei alcanzado a ver menos da metade das propostas dun festival que xa é un mastodonte que chega a todos os públicos e a todas partes. Pero este ano apetecíame ensinar as miñas votacións, tal e como foron emitidas no momento. Na maioría dos casos non son notas absolutas sobre cada proposta individual, senón en relación ao resto das propostas do mesmo FIOT.  Chegados ao final e mirando atrás, descubro que poucas matizacións faría sobre o votado naquel entón, aínda que si algunha. Subiría 0,5 por aquí, baixaría 0,5 ou 1 por acolá... Pero máis ou menos quedaría como está. En xeral, desfrutei moito, moitísimo e, como a min a valoración de 1 ao 5 non me acae, vou dicir que a miña nota global das propostas do #FIO
Publicacións recentes

Recortes, caneos e outras formas de driblar - Centro Dramático Galego e Ainé Producións

 "Fin do partido" Quen me le de cotío, ou mesmo quen leu nalgunha ocasión algunha das miñas reseñas, críticas, reflexións ou como lle queirades chamar a estas liñas que escribo sobre as pezas do FIOT , pode intuír, ou mesmo saber, que non me gusta ser cortante ou agresiva. Lembro dúas ocasións nas que din renda solta ao meu descontento, pero non vou recordalas agora porque, repito, non me gusta recrearme naquilo que non me agrada. Ben ao contrario, encántame, e mesmo creo que os textos quedan sempre máis redondiños, cando desfruto do que vexo en escena. Por iso, non me apetece nada escribir hoxe unha crítica ao uso. Crédeme cando digo que teño o caderno que adoito levar ao teatro cheíño de comentarios, apreciacións, puntualizacións... Porén,  decidín que non vou relatar nada do que escribín. Só direi que teño moito respecto pola actriz e por todos os actores que estiveron enriba do escenario, folga dicir que tamén por todas as persoas implicadas: Asorey, Carretero, Prieto, To

Silencio - Avance Producciones Teatrales y Entrecajas Producciones

 "The rest is silence" Blanca Portillo recolleu o Premio do Público 2015 por El testamento de María   Tentada estou de recorrer ao silencio literario e deixar o folio en branco. Porque nada do que poña por escrito pode describir ou facerlle xustiza á resplandecente e excepcional carta de amor ao teatro que o pasado domingo nos deixaron Juan Mayorga e Blanca Portillo . Hai tanta sabedoría literaria, lingüística, interpretativa, vital nesta peza, que nada do que poda dicir servirá para ilustralo. Pero, como o meu oficio é o de escribir, vou crebar o silencio aplauso por aplauso. O primeiro vai para Juan Mayorga, pola ocorrencia de coller como punto de partida o seu propio discurso de ingreso na  RAE  en 2018, cando falou da arte de non dicir nada. Na súa primeira acepción de " silencio " o dicionario defíneo como a "abstención de falar". Quen diría que unha descrición tan anódina podería dar tanto de si, transformándose en cegadora maxia metateatral. O segu

La voluntad de creer - Buxman Producciones e Teatro Español

 "Cuestión de fe" O teatro, como a vida -ou viceversa- é máis unha cuestión de "crer ou non crer" que de "ser ou non ser". Así o expón  Pablo Messiez nesta peza na que nun determinado momento nos dan permiso explícito para quedar ou marchar, pero o que ocorre é que xa estabamos irremediablemente presos. Inspirada nunha obra de teatro de Kaj Munk  adaptada no premiadísimo filme de Dreyer   Ordet (1955, dispoñible en Netflix ), Messiez fai unha viaxe do teatro ao cinema e de volta ás táboas... ou á realidade? Xa Shakespeare dicía que a vida non é máis que unha hora no escenario que fuxe rapidamente no esquecemento, pero Messiez vai máis aló, dándolle a volta á metáfora: porque para el o teatro é existir. Xa nolo comezou a amosar no FIOT hai anos con Los brillantes empeños e volve a facelo. Teño que recoñecer que baixei as escaleiras do auditorio moi favorablemente predisposta. O elenco comunícase con nós desde o primeiro momento e, non é que rompan a cu

"Eclipse total" - Pont Flotant

 "A vida mesma" Foto: Nerea Coll O noso paso por este mundo que xira e xira no espazo infinito sen parar nin un momento, como cantaban  Jimmy Fontana , Jesús e tantos outros, dura o que dura un soprido. Se a historia da humanidade se medira en quilómetros, serían máis ou menos os que hai desde Carballo a  Lyon , uns 1453, desde o  Big Bang  ata hoxe. E na lonxitude da cronoloxía das cousas, somos un centímetro, un milímetro, unha micra. Con esa premisa comeza o  Eclipse Total  de  Pont Flotant , con quen emprendemos unha viaxe absolutamente marabillosa. Na  reseña anterior  dicía que estaba constantemente na procura da transcendencia neste  FIOT . E, coma se me escoitaran, na organización dixeron: "non querías caldo, pois toma dúas cuncas". Pero vaia cuncas! Que felicidade ir ao teatro e sentir, emocionarse, meterse nunha historia da que non queres saír para acabar descubrindo que tampouco poderías, porque esa historia xa é a túa: a vida mesma. Alex Cantó e Jesús Mu

"Impalpable" - Sambuseck

 "Ensaio sobre o provincianismo" Ás veces resulta complicado enfrontarse á folla en branco. Porque, que escribir cando unha proposta está ben construída, ben interpretada, ten un bo ritmo, pero semella que non acaba de estoupar? Nanda Abella, Natalia López e Agustina Rodríguez fan un bo traballo, mesmo excelente, seguindo as esixencias nunha peza moi coreografiada e marcada. A escenografía e a iluminación son acaídas e fermosas. A historia conta cun bo número de ingredientes para afondar nun feixe de temas: a soidade, a natureza do éxito e do fracaso, o machismo, o abafante das vidas das mulleres doutros tempos, non tan alonxados dos actuais en moitas cousas... Porque viven nun cadrado pintado no chan, ao puro estilo Dogville , no que os movementos están sempre determinados de antemán, nunha ríxida rutina de cidade provinciana. Mais unha delas consegue saír, desencadeando unha serie de acontecementos que acaban por quitar o veo da falsa realidade na que vivían. Tan só a sombr

"70 años - Leo Bassi"

 "O bufón e a saudade" "A persoa máis importante aquí son eu", afirma Leo Bassi nun momento do espectáculo no que o público contén o alento. E non mentía. O domingo asistimos ao seu panexírico en vida. Unha revisión un tanto irregular da súa  traxectoria profesional, e, de paso, vital. Querería isto dicir que o espectáculo carece de interese? Certamente, non. Máis sabe o diaño por vello, que por diaño. E este clown sabe todo o que hai que saber sobre os escenarios para que os seus 70 anos atrapen. Como bo "trilero", conquista ao espectador tirando da súa vasta experiencia, e vai enfeitizando aos ratos coa súa frauta. Ata que esquecemos realmente a que viñemos ao teatro. Pero xa non importa. O mesmo fala do ascenso de Meloni en Italia que reflexiona sobre a situación en Ucraína . Desfrutamos da maxia circense dun novísimo Leo na BBC , do seu bautismo nuclear en Nevada ou mesmo dunhas imaxes -que ousaría dicir que para a  maioría do público resultaron inéd